Μια πρόγευση των επιπτώσεων της παγκοσμιοποίησης στη μελλοντική πολιτική συμπεριφορά των πολιτών στις αναπτυγμένες χώρες, ιδίως στην Ευρώπη, δίνει ο προχθεσινός πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών και ιδίως ο τριπλασιασμός της δύναμης του Κέντρου στο πρόσωπο του Φρανσουά Μπαϊρού, σε συνδυασμό με τον καταποντισμό των μικρών αριστερών κομμάτων.
Από το 6% των εκλογών του 2002, ο Μπαϊρού συγκέντρωσε πάνω από 18%. Σχολιάζοντας το αποτέλεσμα αυτό, ο διευθυντής της «Μοντ», Ζαν- Μαρί Κολομπανί (βλέπε σε διπλανή σελίδα), παρατηρεί ότι «το κέντρο επιβλήθηκε προσθέτοντας στις παραδοσιακές συνιστώσες του μια διάσταση καθαρής διαμαρτυρίας». Σε πρώτο επίπεδο, η διαμαρτυρία αυτή είναι προφανές ότι αφορά τη γαλλική πολιτική σκηνή, τα πρόσωπα και τα κόμματα που εναλλάχθηκαν τα τελευταία χρόνια στην εξουσία. Λίγο βαθύτερα, όμως, εδράζεται στην εντεινόμενη δυσφορία μιας μέσης τάξης, μεγάλα τμήματα της οποίας ωθούνται σταθερά πέρα από τη γραμμή που τους χώριζε από τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, καταλαμβάνοντας το όλο και μεγαλύτερο κενό που αφήνουν εκείνοι που μετακινούνται από τα εργατικά στρώματα προς το περιθώριο της κοινωνίας.Στο επίπεδο της δυσφορίας, τμήμα της μεσαίας τάξης εκφράζεται όλο και περισσότερο διαμαρτυρόμενο, χρησιμοποιώντας την αρνητική ψήφο για να την εκφράσει. Ενα τμήμα έχει ήδη αρχίσει να ριζοσπαστικοποιείται. Στην περίπτωση της Γαλλίας, η ριζοσπαστικοποίηση αυτή το κατευθύνει κυρίως στην άκρα δεξιά ή στην ακροδεξιά συνιστώσα πολιτικών όπως ο Νικολά Σαρκοζί.Στην Ευρώπη, ιστορικά η δυσφορία και η συνακόλουθη ριζοσπαστικοποίηση της μεσαίας τάξης εκφράστηκε επαναστατικά μέσω φασιστικών μορφωμάτων. Οι ιστορικές συνθήκες δεν είναι ίδιες με αυτές του παρελθόντος. Ο ρυθμός αύξησης της δυσφορίας, όμως, ξυπνά ιστορικές μνήμες.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου