Ισραηλινό «φιλί ζωής» στη Χεζμπολά

Κατά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, την περασμένη Παρασκευή, ο εκπρόσωπος του Ισραήλ στράφηκε στον ομόλογό του του Λιβάνου, που λίγο νωρίτερα είχε καταγγείλει ως βάρβαρη την ισραηλινή επίθεσή του: «Γνωρίζω ότι, αν είχατε τη δυνατότητα, θα θέλατε να είσαστε στο πλευρό μας», είπε. Και στην προσέγγιση αυτή το Ισραήλ ταυτίζεται απολύτως με τις ΗΠΑ (ή οι ΗΠΑ ταυτίζονται απολύτως με το Ισραήλ) και στον τρόπο με τον οποίο δικαιολογούν τις επιθέσεις τους, όπως ταυτίζονται και στον τρόπο με τον οποίο επιτίθενται: την καταστροφή των πολιτικών υποδομών μιας χώρας - δρόμων γεφυρών, εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής, ακόμα και πρατηρίων καυσίμων.

Οπως στο Ιράκ οι Αμερικανοί και οι «λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή» Βρετανοί, από τη στιγμή που γελοιοποιήθηκαν πλήρως με τους ισχυρισμούς τους περί όπλων μαζικής καταστροφής, μιλούν για απελευθέρωση του ιρακινού λαού από τη δικτατορία του Σαντάμ, έτσι και ο εκπρόσωπος του Ισραήλ προσπάθησε να πείσει ότι οι ισραηλινές βόμβες κάνουν χάρη στους Λιβανέζους όταν καταστρέφουν τα αεροδρόμιά τους, διακόπτουν την ηλεκτροπαραγωγή, γκρεμίζουν δεκάδες γέφυρες, βομβαρδίζουν χωριά και... παρεμπιπτόντως, σκοτώνουν δεκάδες παιδιά και αμάχους. Διότι τους βοηθούν να ξεφορτωθούν τη Χεζμπολά.Κάθε είδος γκεμπελισμού χρειάζεται βέβαια μερικά βότσαλα αλήθειας για να πατήσει η σοφιστεία της προπαγάνδας του. Και η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί αντίπαλοι της Χεζμπολά στον Λίβανο, κυρίως η χριστιανική κοινότητα και -δευτερευόντως- η σουνιτική μουσουλμανική μειοψηφία, θα ήθελαν πολύ να την ξεφορτωθούν και σίγουρα όχι με τον ίδιο τρόπο που ένα ευρωπαϊκό κόμμα θα ήθελε να ξεφορτωθεί τους εταίρους του στον κυβερνητικό συνασπισμό για να κυβερνήσει μόνο του.Σε μια χώρα που το 45% των κατοίκων είναι σιίτες μουσουλμάνοι (το μεγαλύτερο ποσοστό σιιτικού πληθυσμού μετά το Ιράν και το Ιράκ) η σιιτική οργάνωση που δημιούργησαν οι ιρανοί «Πασνταράν» (Φρουροί της Επανάστασης) το 1982, με τις ωδίνες του τοκετού να παρέχονται από την τότε ισραηλινή εισβολή, αποτελεί «κράτος εν κράτει» και διαθέτει στρατό κατά πολύ ισχυρότερο του «εθνικού» στρατού του Λιβάνου. Κάθε προσπάθεια του Ισραήλ να διαλύσει τη σιιτική οργάνωση, με κορυφαίες τα 1993 και το 1996, την έκανε ακόμα πιο ισχυρή. Και όταν το Ισραήλ αναγκάστηκε να σταματήσει έπειτα από 22 χρόνια την αιμορραγία του τερματίζοντας τον Μάιο του 2000 την κατοχή του Νοτίου Λιβάνου, η αποχώρησή του θεωρήθηκε νίκη τής Χεζμπολά.Ομως η νίκη συνεπάγεται απώλεια της νομιμοποίησης που παρέχει η αμεσότητα της εχθρικής παρουσίας. Και μπορεί η Χεζμπολά ως πολιτικό κόμμα που από το 1992 συμμετέχει στο λιβανέζικο Κοινοβούλιο να μπήκε για πρώτη φορά το 2005 στην κυβέρνηση με δύο υπουργούς, όμως η στρατιωτική της υπόσταση αδυνάτιζε όλο και περισσότερο από την έλλειψη άμεσου αντιπάλου, την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών στον Λίβανο υπέρ των αντι-συριακών δυνάμεων και την αποχώρηση των συριακών δυνάμεων και υπηρεσιών, την άνοιξη του 2005. Αντιμετωπίζοντας όλο και μεγαλύτερη πίεση να καταθέσει τα όπλα και να μετατραπεί σε ένα ακόμα πολιτικό κόμμα, κάτι σαν τον IRA στη Βόρεια Ιρλανδία αλλά και την παλαιστινιακή Χαμάς από τη στιγμή που βρέθηκε στην κυβέρνηση, η Χεζμπολά άρχισε να απειλείται και από άλλες αντίπαλες ισλαμικές οργανώσεις. Εκφράζοντας τον αντίπαλο πόλο του Ισλάμ, η σουνιτική - ουαχαμπιτική Αλ Κάιντα, παντελώς απούσα ώς πρόσφατα από την Παλαιστίνη και τις ασιατικές ακτές της Μεσογείου, έχει αρχίσει, έστω και δειλά, να διεκδικεί τον ρόλο της ηγεσίας κάθε μουσουλμανικού ένοπλου κινήματος που της αναγνωρίζουν οι ΗΠΑ, νομιμοποιώντας την με τον εναντίον της πόλεμο. Η επέκταση της Αλ Κάιντα δεν απειλεί μόνο τη Χεζμπολά αλλά και την ευρύτερη σιιτική - ιρανική επιρροή σε ολόκληρη την «Ούμα», την παγκόσμια ισλαμική κοινότητα. Διότι η σιιτική ισλαμική επανάσταση του Ιράν δεν έχει, τα τελευταία χρόνια, να επιδείξει ευρύτερες επιτυχίες πέραν αυτής που κυριολεκτικά της χάρισε η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και αυτή που προσπαθεί να εξασφαλίσει συγκρουόμενη με τη Δύση στον τομέα των πυρηνικών.Με την οπτική αυτή η πρόκληση του Ισραήλ σε σπασμωδική, αναμενόμενα «δυσανάλογη» αντίδραση ενέχει κινδύνους, τόσο για την ίδια τη Χεζμπολά όσο και για τον Λίβανο. Ομως μπορεί να προσφέρει στην οργάνωση και το ευρύτερο σιιτικό επαναστατικό κίνημα το «φιλί της ζωής» με την αναβάπτισή του στην εξαγνιστική προάσπιση των Παλαιστινίων και στην αγιοποιητική σύγκρουση με το Ισραήλ.

17/07/2006