Κατέρρευσε ο μύθος του αήττητου Ισραήλ

Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, στο βαθμό που εφαρμόζεται από σήμερα το πρωί αλλά και που θα εφαρμοστεί κατά τις επόμενες μέρες, καθυστέρησε υπερβολικά να έρθει για τους πολίτες του Λιβάνου, όπως επισήμανε και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.

Ηρθε όμως ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να διασώσει το Ισραήλ -και κατ' επέκτασιν τις ΗΠΑ- παρέχοντάς του στο διπλωματικό πεδίο ένα μέρος από αυτά που ήθελε και πίστευε ότι θα πετύχαινε στο πεδίο της μάχης.Εκ πρώτης όψεως υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στις διατυπούμενες εκτιμήσεις πως η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Ισραήλ, έστω και σε μικρότερο βαθμό απ' ό,τι το προηγούμενο γαλλο-αμερικανικό σχέδιο απόφασης, και σε εκείνες που θέλουν την ίδια απόφαση να αποτελεί ήττα του Ισραήλ. Στην πραγματικότητα η αντίφαση είναι ανύπαρκτη. Διότι αποτελεί σοβαρή ήττα για το Ισραήλ η αποτυχία των Ενόπλων Δυνάμεών του, με την πλήρη και συνεχή υποστήριξη των ΗΠΑ, να πετύχουν τους στόχους τους απέναντι σε μια ανταρτική οργάνωση μερικών χιλιάδων ελαφρά οπλισμένων μαχητών. Ανταρτών που, αν και δεν έχουν στόχο -ούτε αντικειμενικές δυνατότητες- να κρατούν και να υπερασπίζονται εδάφη, απέτρεψαν τον θρυλούμενο ως έναν από τους ισχυρότερους στρατούς του κόσμου να προχωρήσει μερικά χιλιόμετρα μέσα στο έδαφος του Λιβάνου, σε μια περιοχή όπου οι αποστάσεις είναι πραγματικά ελάχιστες. Δεν μπόρεσε δηλαδή να κάνει αυτό που υποτίθεται ότι είναι το ισχυρό σημείο ενός τακτικού στρατού, η κατάληψη και κατοχή εδάφους. Με την αποτυχία του αυτή δικαίωσε πλήρως όσους επί σειρά ετών προειδοποιούσαν ότι η μετατροπή της «Τσαχάλ» σε έναν στρατό κατοχής αχρήστευσε σε μεγάλο βαθμό τις στρατιωτικές της ικανότητες.Αν και η ισραηλινή πολιτική ηγεσία έκανε συνεχείς εκπτώσεις από τον αρχικό στόχο της πλήρους εξουδετέρωσης της Χεζμπολάχ, αν και και αρχικά παραγκώνισε και τελικά αντικατέστησε τους ανώτατους αξιωματικούς που είχαν εκφράσει από την αρχή επιφυλάξεις για την επίθεση στον Λίβανο, βάζοντας μάλιστα ως επικεφαλής τον στρατηγό εκείνο που, ως σύμβουλος του υπουργού Αμυνας, Αμίρ Πέρετζ, ήταν ο κατ' εξοχήν υπέρμαχος της επιθετικής πολιτικής, ποτέ δεν κατάφερε να σταματήσει τις ρουκέτες της Χεζμπολάχ, ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει τον νοτίως του ποταμού Λιτάνι Λίβανο, ποτέ δεν μπόρεσε ούτε καν να ελέγξει μια στενή λωρίδα δίπλα στα σύνορά του όπου οι μάχες συνεχίζονταν μέχρι και χθες. Κατάφερε απλώς εξ αποστάσεως να καταστρέψει την υποδομή του Λιβάνου, να γκρεμίσει πόλεις και χωριά και να θάψει στα ερείπια εκατοντάδες ανθρώπους. Αποτέλεσμα που ακόμα και μικρά παιδιά με τον κατάλληλο εξοπλισμό, σαν και αυτόν που διαθέτει ο ισραηλινός και κάθε προηγμένος στρατός, θα μπορούσαν να πετύχουν.Χαρακτηριστικές του προβλήματος είναι οι κλασικές πολιτικάντικες σοφιστείες του Αμίρ Πέρετζ, που, προσπαθώντας να πέσει όσο το δυνατόν πιο μαλακά, όταν είδε ότι επίκειται απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, προσπάθησε να πείσει πως η απόφαση αυτή και η ειρήνη που θα ακολουθήσει θα είναι αποτέλεσμα της ισραηλινής στρατιωτικής επίθεσης.Αυτό θα είναι σίγουρα το φύλλο συκής πίσω από το οποίο το Ισραήλ θα προσπαθήσει να κρύψει την ντροπή στην οποία οδηγήθηκε ο «μοναδικός αήττητος στρατός». Διότι πλέον θα πρέπει να διευκρινίζεται ότι η «μη νίκη», η αδυναμία επίτευξης των στόχων, δεν αποτελεί ήττα.Ενα από τα βασικά επιχειρήματα της ισραηλινής επίθεσης στον Λίβανο ήταν η διατήρηση ενός από τους μύθους στους οποίους στηρίζεται μεγάλο μέρος της ισραηλινής αποτροπής: Οτι το Ισραήλ απαντά πάντα και όταν απαντά, πάντα νικά συντριπτικά.Αυτός ο μύθος διαμόρφωσε την πεποίθηση στον αραβικό κόσμο ότι οποιοσδήποτε Αραβας προκαλέσει το Ισραήλ και απλώς επιβιώσει, είναι νικητής. Πόσο μάλλον, όταν η Χεζμπολάχ αναμετρήθηκε σαν ίσος προς ίσον δίνοντας μάχη μέχρι την έξωθεν παρέμβαση. Ο αποτρεπτικός μύθος του αήττητου Ισραήλ κατέρρευσε για τους Αραβες. Στα μάτια τους γελοιοποιήθηκαν ακόμα περισσότερο και οι αραβικές κυβερνήσεις που είχαν προσπαθήσει στο παρελθόν να τα βάλουν με το Ισραήλ και συνετρίβησαν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

14/08/2006