Το ρουμανικό παγωτό που τόσο του άρεσε σίγουρα δεν αρκεί για να σκεπάσει την άσχημη γεύση που άφησε στο στόμα του Τζορτζ Μπους η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Μια γεύση που γίνεται πιο πικρή από τη συνειδητοποίηση ότι το πρωτοφανές «άδειασμά» του από «φίλους και συμμάχους» αποτελεί τμήμα μόνο του αρνητικού μηνύματος που εισπράττει -ή τουλάχιστον οφείλει να εισπράξει- η Ουάσιγκτον. Το πρώτο σκέλος είναι εμφανές: στη Συμμαχία κλήθηκαν να ενταχθούν μόνο δύο από τα πέντε κράτη που ήθελαν οι ΗΠΑ και μάλιστα όχι αυτά για τα οποία ο ίδιος ο πρόεδρος είχε ασκήσει το μέγιστο των πιέσεων. Οι αμερικανικές πιέσεις για αύξηση της συμμαχικής εμπλοκής στο Αφγανιστάν μόλις που προστατεύθηκαν από τον εκκωφαντικό γδούπο της κατακρήμνισης. Και αυτό, από τη συμβολική, μεγαλόψυχη χειρονομία του Σαρκοζί να στείλει ακόμη ένα γαλλικό τάγμα. Οσο για τα αμερικανικά σχέδια περί αντιπυραυλικής ασπίδας, η αποδοχή τους από τους εταίρους θα μπορούσε να αποτελεί επιτυχία αν δεν οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στο ευμενές κλείσιμο του ματιού από τη Μόσχα που εκμαίευσε μια σειρά υποχωρήσεων από την Ουάσιγκτον.
Το πιο πικρό για τον Αμερικανό πρόεδρο, όμως, είναι ο τρόπος που ο τεράστιος πανίσχυρος μηχανισμός υποστήριξής του τον οδήγησε και τον εξέθεσε γυμνό σε κοινή θέα, κάτι σαν παλιό διάσημο καλλιτέχνη που επιμένει να τραγουδά στα γεράματα, εισπράττοντας μόνο τα πικρά χειροκροτήματα του οίκτου. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων σπανίως αφήνονται να εκτεθούν προσωπικά στην υπεράσπιση μιας υπόθεσης, αν δεν έχει προηγηθεί στο παρασκήνιο η προετοιμασία μιας συμφωνίας ή αν δεν κρίνονται απολύτως ζωτικά συμφέροντα της χώρας τους. Σε διαφορετική περίπτωση, διακινδυνεύουν το προσωπικό κύρος τους και το κύρος της χώρας τους. Οταν μάλιστα η χώρα αυτή θέλει να λειτουργεί σαν «προστάτης», όλα βασίζονται στην αξιοπιστία της προστασίας που πουλάει. Μια δικαιολογία του τύπου «δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα να προσπαθήσω» μπορεί να διασώσει για λίγο την εικόνα του «φουσκωτού». Το «προσπάθησα, αλλά απέτυχα» τον ξεφουσκώνει αμέσως.
Το πιο πικρό για τον Αμερικανό πρόεδρο, όμως, είναι ο τρόπος που ο τεράστιος πανίσχυρος μηχανισμός υποστήριξής του τον οδήγησε και τον εξέθεσε γυμνό σε κοινή θέα, κάτι σαν παλιό διάσημο καλλιτέχνη που επιμένει να τραγουδά στα γεράματα, εισπράττοντας μόνο τα πικρά χειροκροτήματα του οίκτου. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων σπανίως αφήνονται να εκτεθούν προσωπικά στην υπεράσπιση μιας υπόθεσης, αν δεν έχει προηγηθεί στο παρασκήνιο η προετοιμασία μιας συμφωνίας ή αν δεν κρίνονται απολύτως ζωτικά συμφέροντα της χώρας τους. Σε διαφορετική περίπτωση, διακινδυνεύουν το προσωπικό κύρος τους και το κύρος της χώρας τους. Οταν μάλιστα η χώρα αυτή θέλει να λειτουργεί σαν «προστάτης», όλα βασίζονται στην αξιοπιστία της προστασίας που πουλάει. Μια δικαιολογία του τύπου «δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα να προσπαθήσω» μπορεί να διασώσει για λίγο την εικόνα του «φουσκωτού». Το «προσπάθησα, αλλά απέτυχα» τον ξεφουσκώνει αμέσως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου