Εξουσία με στιλ

Θεωρητικά θα μπορούσε να είχε δίκιο όταν, κατά την προχθεσινή επίσκεψη στη Βρετανία, δήλωσε πως οι αντίπαλοί του τον κατηγορούν για το «στιλ» του, επειδή δεν έχουν τίποτα να πουν για την πολιτική του. Ομως οι επικρίσεις κατά του Σαρκοζί δεν είχαν προλάβει να αναφερθούν στην υποβόσκουσα επίδειξη θαμπωμένου επαρχιωτισμού -κάθε άλλο παρά αρμόζουσα στην «gloire» της Γαλλικής Δημοκρατίας- απέναντι στην τυπικά ισότιμή του βασίλισσα Ελισάβετ, κάτι που, ούτως ή άλλως, θα αποτελούσε παρωνυχίδα. Αναφέρονται ακριβώς στη βάση, σε αυτό που έφερε τον Σαρκοζί στην εξουσία και αυτό που διαψεύσθηκε πριν ακόμα ολοκληρώσει τον πρώτο χρόνο του στην προεδρία.

Στην εποχή της τηλεοπτικής δημοκρατίας, λιγότερο ή περισσότερο «παραθυράτης», το στιλ, η εικόνα που χτίζει και μεταδίδει ένας πολιτικός είναι αποφασιστικής σημασίας, προκειμένου να αντλήσει τη θυμική εμπιστοσύνη που καθιστά αξιόπιστη την πολιτική την οποία -σε διαφορετικούς βαθμούς σαφήνειας- επαγγέλλεται.

Σχεδόν κανείς δεν αναμένει ότι ο επόμενος πολιτικός που θα αναλάβει την εξουσία, στη Γαλλία ή οπουδήποτε, θα είναι ένας νέος Κιγκινάτος που θα θυσιάσει κάθε τι το προσωπικό όταν η πατρίδα τον καλέσει να την σώσει και μετά θα αποσυρθεί κατεστραμμένος. Ελάχιστοι όμως δείχνουν κατανόηση απέναντι σε έναν πολιτικό που δεν καταφέρνει να κρύψει την ανάγκη του ή τη «λιγούρα» για εξουσία ως αναπλήρωση προσωπικών αδυναμιών και ανασφαλειών.

Είναι πιθανόν ο Νικολά Σαρκοζί να κατηγορείται αδίκως ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τον γαλλικό κρατικό μηχανισμό, τις μυστικές υπηρεσίες και κάτι αντίστοιχο του ελληνικού ΣΔΟΕ, για να εκδικηθεί όσους παραβρέθηκαν στο γάμο της πρώην συζύγου του. Ομως και μόνο το γεγονός ότι οι φόβοι αυτοί διατυπώνονται και η διατύπωσή τους δεν ακούγεται πλέον και τόσο εξωφρενική δείχνει πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσει ένα προσεκτικά οικοδομημένο αλλά κενό «στιλ».