Τη σύγκριση την έκανε ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι, όταν δήλωσε ότι είναι πιο ψηλός από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Νικολά Σαρκοζί. Το ύψος των τριών θα είχε ίσως ενδιαφέρον σε μια ψυχαναλυτική προσέγγιση στη διαμόρφωση της πολιτικής τους προσωπικότητας. Ομως περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρόρμηση του Μπερλουσκόνι να συγκρίνει τον εαυτό του μαζί τους, έστω και αν αυτή εξαντλήθηκε στην περι ύψους συζήτηση. Διότι οι επιτυχίες και των τριών οφείλονται σε συγγενικούς λόγους: Στη διάχυτη δυσφορία και απογοήτευση της εκλογικής βάσης και στην απουσία πολιτικών προτάσεων, έστω και απλώς διαχειριστικών, που θα μπορούσαν να πείσουν ότι όντως υπάρχει κάποιο φως στο βάθος του τούνελ.
Φυσική αγελαία αντίδραση η αναζήτηση παρηγορητικής ασφάλειας στο πρόσωπο ενός «ισχυρού» ηγέτη και αυτή την εικόνα προβάλλουν -με προφανή, αν και σε διαφορετικό βαθμό επιτυχία- οι τρεις πολιτικοί. Με τον Καίσαρα αυτοσυγκρίνεται ο Μπερλουσκόνι, δηλώνοντας ότι θα μπορούσε να συνομιλήσει στα λατινικά μαζί του, η εικόνα του «τσάρου» (Καίσαρα στα ρωσικά) περιβάλλει ως αύρα τον Πούτιν και ο Σαρκοζί δεν δείχνει να αισθάνεται ιδιαίτερα άβολα συγκρινόμενος με τον Ναπολέοντα, έστω και ως καρικατούρα.
Σε κάθε κοινωνία, τα χαρακτηριστικά που ξυπνούν αρχέγονα ένστικτα συσπείρωσης μπορεί να είναι ελαφρώς διαφορετικά, ξεκινώντας από την «bella figura» και την εικόνα του καταφερτζή και φθάνοντας σε αυτή του σωματικά ισχυρού ηγέτη με τη σιδερένια γροθιά.
Οπως δείχνει η περίπτωση του Σαρκοζί, η εικόνα του ισχυρού ηγέτη μπορεί να πληγωθεί, να διαψευσθεί, να φθαρεί ή και να καταρρεύσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει αυτόματη επιστροφή στην αναζήτηση άλλης λύσης στη βάση ιδεολογικών πολιτικών προτάσεων, ιδίως όσο αυτές δεν διαφοροποιούνται πειστικά από την ήδη βιωμένη απογοήτευση και αμηχανία. Στο ενδιάμεσο, η αποκαθήλωση μιας ηγετικής φυσιογνωμίας, πραγματικής ή απλώς προβαλλόμενης, οδηγεί απλώς στην αναζήτηση μιας άλλης.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου