Δεν είναι τόσο θέμα προσωπικής υστεροφημίας, καθώς ο ίδιος ο Τζορτζ Μπους συνεχίζει, έστω και σε πολύ μικρότερο βαθμό, τις γραφικότητες και δεν αποφεύγει εκφράσεις απορίας για τη γύρω του πραγματικότητα.
Ομως ο σύμμαχος των ΗΠΑ, το Ισραήλ, με τη μεσολάβηση ενός άλλου συμμάχου, της Τουρκίας, προχωρά σε ειρηνευτικές συνομιλίες με την «υποστηρίζουσα την τρομοκρατία» Συρία, και η «τρομοκρατική» Χεζμπολάχ αναβαθμίζεται στο Λίβανο με τη μεσολάβηση του Αραβικού Συνδέσμου (σε μεγάλο βαθμό αποτελούμενου από χώρες αμερικανικής επιρροής). Η Γαλλία του «φίλου» Σαρκοζί συνομιλεί με την «εξαποδώ» Χαμάς. Και ο Λευκός Οίκος δείχνει να ψάχνει τρόπο για να διευκολύνει την κατάποση των προηγούμενων υψιπετών λόγων του και να κοιτάζει, σχεδόν με τρυφερότητα, τη μύγα που κάθεται στο σπαθί του.
Ο ίδιος ο Μπους εξακολουθεί, με εμφανή πλέον κόπωση και θλίψη, να κατακεραυνώνει όσους υποστηρίζουν συνομιλίες με το Ιράν, αλλά με διαφορά λίγων ωρών ο πρώτος και λίγων ημερών ο δεύτερος, ο υπουργός Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς και ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους υποστηρίζουν στενότερες επαφές με την Τεχεράνη. Είναι εμφανές ότι κάτι αλλάζει σε ό,τι αφορά τη Μέση Ανατολή. Και όλα δείχνουν ότι αυτό που αλλάζει βρίσκεται στην Ουάσιγκτον. Οχι για να διασώσει την υστεροφημία του Μπους ή του ουδόλως ενδιαφερόμενου για κάτι τέτοιο, Ντικ Τσένι, αλλά για να περισώσει ό,τι απόμεινε από την αμερικανική ισχύ και επιρροή.
Με την έννοια αυτή και μόνο, τα μεγαλεπήβολα νεοσυντηρητικά σχέδια που κορυφώθηκαν με την εισβολή στο Ιράκ μπορεί πράγματι να αποδειχθούν επαναστατικά. Διότι, μέσω της κατάρρευσής τους, έφεραν σε επαφή την ανάγκη με τη φιλοτιμία, επέτρεψαν σε κάποια ψήγματα ρεαλισμού να διαπεράσουν τις πολλαπλές «αμυντικές ασπίδες» των ΗΠΑ. Εστω και ερήμην του προέδρου τους.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου