Είναι σε θέση η κυβέρνηση Μπους να κάνει κάτι το θεαματικό που δεν θα περιλαμβάνει δυνατές λάμψεις, κρότους, εκρήξεις και τουλάχιστον μερικές χιλιάδες νεκρούς; Αν δεν υπήρχε αυτό το ερώτημα, οι πληροφορίες περί προσέγγισης της Ουάσινγκτον με την Τεχεράνη, περί αποκατάστασης της αμερικανικής διπλωματικής παρουσίας στο Ιράν έπειτα από 30 χρόνια, θα γίνονταν πιο εύκολα αποδεκτές. Αν δεν αποτελούσαν εμπόδιο οι επιφυλάξεις που έχτισε η Ιστορία από το 2001 και μετά, οι ενδείξεις προσέγγισης που εμφανίζονται με επιταχυνόμενο ρυθμό εδώ και πάνω από ενάμιση χρόνο θα είχαν ήδη γίνει πιστευτές.
Η απόψυξη των σχέσεων με την Τεχεράνη είναι η λογική πορεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ακριβώς επειδή είναι λογική, γίνεται δύσκολα πιστευτή, όταν εμφανίζεται να την ακολουθεί μια κυβέρνηση που προκάλεσε κατ' επανάληψη «Σοκ και Δέος» με τον σχεδόν μεταφυσικό παραλογισμό της.
Ομως είναι βέβαιο ότι κάτι κινείται. Είναι σίγουρο ότι ένα τμήμα, τουλάχιστον, της αμερικανικής ηγεσίας είναι διατεθειμένο να αλλάξει προσέγγιση, στο πρότυπο της επιτυχημένης εγκατάλειψης της αρχικής «καουμπόικης» στάσης του Μπους απέναντι στη Βόρεια Κορέα. Δεν είναι βέβαιο ότι έχει ακόμα πειστεί ή αναγκαστεί να συμπλεύσει «Νέο Αμερικανικό Ρεαλισμό» που πρεσβεύει η Κοντολίζα Ράις και το υπόλοιπο που, πάντως, εμφανίζεται όλο και πιο αποδυναμωμένο.
Αμερικανοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι η αλλαγή στάσης δικαιολογείται από την ύπαρξη ενδείξεων ότι το Ιράν αρχίζει να πιέζεται από τις κυρώσεις και αλλάζει στάση. Φέρνουν παράδειγμα την πρόσφατη απόφαση της γαλλικής πετρελαϊκής εταιρείας «Τοτάλ» να αποσύρει τα σχέδιά της για την υγροποίηση ιρανικού φυσικού αερίου. Αυτό που αποφεύγουν να πουν είναι ότι το παράδειγμα λειτουργεί στην πραγματικότητα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Διότι το κενό που άφησε η συνδεδεμένη με τα δυτικά συμφέροντα «Τοτάλ» καλύφθηκε αμέσως από τη ρωσική «Γκαζπρόμ», δίνοντας έναν ακόμα βαθμό στην επεκτεινόμενη ρωσική ενεργειακή αυτοκρατορία, πολύ σημαντικότερη στο διεθνές γεωστρατηγικό παιχνίδι.
Επί του παρόντος, το απολύτως δεδομένο είναι η ενίσχυση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας που φαίνεται να έχει αναλάβει, όπως στην περίπτωση Συρίας-Ισραήλ, την εργολαβία της μεσολάβησης Ιράν-ΗΠΑ.
Η απόψυξη των σχέσεων με την Τεχεράνη είναι η λογική πορεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ακριβώς επειδή είναι λογική, γίνεται δύσκολα πιστευτή, όταν εμφανίζεται να την ακολουθεί μια κυβέρνηση που προκάλεσε κατ' επανάληψη «Σοκ και Δέος» με τον σχεδόν μεταφυσικό παραλογισμό της.
Ομως είναι βέβαιο ότι κάτι κινείται. Είναι σίγουρο ότι ένα τμήμα, τουλάχιστον, της αμερικανικής ηγεσίας είναι διατεθειμένο να αλλάξει προσέγγιση, στο πρότυπο της επιτυχημένης εγκατάλειψης της αρχικής «καουμπόικης» στάσης του Μπους απέναντι στη Βόρεια Κορέα. Δεν είναι βέβαιο ότι έχει ακόμα πειστεί ή αναγκαστεί να συμπλεύσει «Νέο Αμερικανικό Ρεαλισμό» που πρεσβεύει η Κοντολίζα Ράις και το υπόλοιπο που, πάντως, εμφανίζεται όλο και πιο αποδυναμωμένο.
Αμερικανοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι η αλλαγή στάσης δικαιολογείται από την ύπαρξη ενδείξεων ότι το Ιράν αρχίζει να πιέζεται από τις κυρώσεις και αλλάζει στάση. Φέρνουν παράδειγμα την πρόσφατη απόφαση της γαλλικής πετρελαϊκής εταιρείας «Τοτάλ» να αποσύρει τα σχέδιά της για την υγροποίηση ιρανικού φυσικού αερίου. Αυτό που αποφεύγουν να πουν είναι ότι το παράδειγμα λειτουργεί στην πραγματικότητα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Διότι το κενό που άφησε η συνδεδεμένη με τα δυτικά συμφέροντα «Τοτάλ» καλύφθηκε αμέσως από τη ρωσική «Γκαζπρόμ», δίνοντας έναν ακόμα βαθμό στην επεκτεινόμενη ρωσική ενεργειακή αυτοκρατορία, πολύ σημαντικότερη στο διεθνές γεωστρατηγικό παιχνίδι.
Επί του παρόντος, το απολύτως δεδομένο είναι η ενίσχυση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας που φαίνεται να έχει αναλάβει, όπως στην περίπτωση Συρίας-Ισραήλ, την εργολαβία της μεσολάβησης Ιράν-ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου