Πόλεμος σε αστικό περιβάλλον: Η αγριότητα της «λαβίδας»

Θεωρείται το χειρότερο είδος μάχης. Σίγουρα, τα ιστορικά παραδείγματα επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή. Το Στάλινγκραντ από το 1942 ώς το 1943, η εξέγερση της Βαρσοβίας το 1944, η σοβιετική εισβολή στη Βουδαπέστη και, τα τελευταία χρόνια, το Γκρόζνι στην Τσετσενία το 1996 και το 1999 αλλά και το Μογκαντίσου στη Σομαλία στις αρχές της δεκαετίας του '90, έδειξαν ότι ο πόλεμος σε αστικό περιβάλλον είναι ο πλέον βάναυσος, ειδικά για τους αμάχους.Η επίθεση στη Φαλούτζα, μια πόλη 250.000 κατοίκων, δεν μπορεί να είναι διαφορετική, όσο και αν οι τεχνικές δυνατότητες και οι τακτικές έχουν αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χρόνια και -από την έναρξη της εισβολής στο Ιράκ- εμπλουτισθεί με τις τεχνικές του ισραηλινού στρατού (όπως η κίνηση από σπίτι σε σπίτι ανατινάζοντας τις μεσοτοιχίες προκειμένου να μην εκτίθενται οι στρατιώτες στα εχθρικά πυρά).Από απόσταση, η αμερικανική επίθεση στη Φαλούτζα φαίνεται ως μια κλασική επιχείρηση με μορφή λαβίδας. Σχετικά μικρές δυνάμεις κατέλαβαν θέσεις στα δυτικά και τα νοτιοδυτικά για να ενισχύσουν το φυσικό κώλυμα που προβάλλει ο ποταμός Ευφράτης. Κατέλαβαν τις γέφυρες και θέσεις που δεσπόζουν στην περιοχή ώστε να εμποδίσουν οποιαδήποτε οπισθοχώρηση των ανταρτών προς τα εκεί.Οι αντάρτες υποτίθεται ότι θα πιεσθούν στο «αμόνι» αυτό από το «σφυρί», δηλαδή την άλλη πλευρά της λαβίδας, που κινείται από βόρεια και βορειοανατολικά προς το κέντρο της πόλης.Η κίνηση των αμερικανικών δυνάμεων στα πιο σύγχρονα τμήματα της πόλης ήταν σχετικά εύκολη, στο πρώτο εικοσιτετράωρο, καθώς οι σχετικά φαρδύτεροι δρόμοι επέτρεπαν την ανάπτυξη αρμάτων μάχης. Οπως φάνηκε από τις εικόνες που μεταδίδονται, οι Αμερικανοί δεν επανέλαβαν το λάθος των Ρώσων, που, το 1996, είδαν τα πλέον σύγχρονα άρματα μάχης τους να αποδεκατίζονται στο Γκρόζνι όταν παραβίασαν μια από τις βασικότερες αρχές και τα έστειλαν χωρίς υποστήριξη πεζικού.Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν επίσης στο έπακρο την τεχνική υπεροχή τους, έστω και αν κατά κανόνα οι αστικές περιοχές θεωρείται ότι περιορίζουν τα τεχνολογικά πλεονεκτήματα (περιορισμοί στην κινητικότητα οχημάτων και στρατιωτών, περιορισμοί στις επικοινωνίες από τα κτίρια κ.λπ.). Σε πολλές περιπτώσεις, πριν κινηθούν σε κάποια κατεύθυνση, οι αμερικανικές δυνάμεις «καθαρίζουν» τη διαδρομή με πυρά πυροβολικού ή από ελικόπτερα και αεροσκάφη «AC-130», που μπορούν να κατευθύνουν καταιγιστικό πυρ ακριβείας.Πυρά υποστήριξηςΜε τον ίδιο τρόπο, ζητούν πυρά υποστήριξης όποτε συναντούν εστίες αντίστασης. Συχνά προσπαθούν να εντοπίσουν τέτοιες εστίες με επιθετική αναγνώριση, ή «αναγνώριση διά πυρών», έστω και αν αυτή η τακτική έχει απαλειφθεί από τους σχετικούς γενικούς κανονισμούς του αμερικανικού στρατού. Εκμεταλλεύονται επίσης στο έπακρο τα τεχνικά πλεονεκτήματα, όπως τα συστήματα νυκτερινής όρασης ή τα νέα βελτιωμένα γιλέκα αντιβαλλιστικής προστασίας, που, πέραν των πρακτικών αποτελεσμάτων, δίνουν το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης στους στρατιώτες.Από την άλλη πλευρά, οι αντάρτες χρησιμοποιούν κλασικές τεχνικές ανταρτοπόλεμου, πλήττοντας τους αντιπάλους τους και στη συνέχεια προσπαθώντας να απομακρυνθούν. Σε ορισμένες περιπτώσεις, πάντως, αναφέρθηκε ότι έδωσαν μάχη από στατικές θέσεις. Οσο όμως οι αμερικανικές δυνάμεις πλησιάζουν την παλιά συνοικία της Φαλούτζα, την επονομαζόμενη «Γκολάν», όπου οι αντάρτες αναμενόταν να δώσουν την τελική τους μάχη, εκμεταλλευόμενοι τα δαιδαλώδη στενά, διαπιστώνουν ότι δεν αντιμετωπίζουν την αντίσταση που περίμεναν. Προβάλλει έτσι το ενδεχόμενο οι αντάρτες να ακολούθησαν άλλη μια κλασική συνταγή. Οτι ανταρτικές δυνάμεις αποφεύγουν πάση θυσία να δώσουν μάχη εκ παρατάξεως με τακτικό στρατό, ακόμα και σε αστικό περιβάλλον. Και να απομακρύνθηκαν σταδιακά για να μη βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο, ή μάλλον στον Ευφράτη.