Το «άλλοθι» του Σαρόν έφυγε ...

Ηταν μια σχέση που κατάντησε συμβιωτική. Και ο χαρακτήρας της αυτός έγινε αμέσως προφανής μόλις ο Γιάσερ Αραφάτ βρέθηκε στο γαλλικό νοσοκομείο να δίνει μάχη για τη ζωή του, κάνοντας την άλλη πλευρά της σχέσης, το Ισραήλ, να αναζητεί τη μετα-Αραφάτ ταυτότητά του.Κατά μία έννοια, η ίδια η ισραηλινή κυβέρνηση του Αριέλ Σαρόν είναι αυτή που έδωσε στον Γιάσερ Αραφάτ κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της δικής της πολιτικής, χαρακτηρίζοντάς τον τρομοκράτη και αρνούμενη να συνομιλήσει μαζί του. Αυτή η άρνηση στήριζε στη συνέχεια μια πολιτική βασισμένη στο ότι «δεν υπάρχει εταίρος για την ειρήνη», ούτε καν «συνομιλητής», άρα το Ισραήλ ακολουθεί μονομερώς τη δική του πολιτική. Μια πολιτική ουσιαστικής άρνησης ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, παρά τα δημοσίως λεγόμενα.Το άλλοθι αυτό, επιμελώς χτισμένο από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ του Τζορτζ Μπους, από χθες εξαφανίστηκε. Οπως επισήμανε και ο Σιμόν Πέρες, το Ισραήλ δεν μπορεί πλέον να ισχυρίζεται ότι δεν διαθέτει συνομιλητή. Αυτό φαίνεται ότι συνειδητοποίησε και η κυβέρνηση Σαρόν, με αποτέλεσμα ο Ισραηλινός πρωθυπουργός να μιλήσει για «ιστορική καμπή» για τη Μέση Ανατολή.Η κατεύθυνση προς την οποία θα οδηγήσει αυτή η «ιστορική καμπή» δεν είναι προδιαγεγραμμένη. Το κατά πόσο η μεταβατική περίοδος στους κόλπους της παλαιστινικής ηγεσίας θα είναι ήπια και το διάδοχο σχήμα ευνοϊκό για μια πραγματική ειρηνευτική διαδικασία εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τους ίδιους τους Παλαιστινίους. Ομως, στο πλαίσιο της συμβιωτικής σχέσης που ξεπερνά τα πρόσωπα, εξαρτάται και από το Ισραήλ. Ενδεχόμενη συνέχιση της πολιτικής της τελευταίας τετραετίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε αντανακλαστική σκλήρυνση την παλαιστινιακή πλευρά και σε ενίσχυση της επιρροής των σκληροπυρηνικών, ατόμων και οργανώσεων. Αντιθέτως, μια πολιτική καλόπιστης αναμονής θα επιτρέψει μια ομαλότερη πορεία και την επικράτηση των λεγόμενων «ρεαλιστών».Δεν είναι γνωστό αν μέσα σε κλειστά γραφεία τα στελέχη του ισραηλινού κρατικού μηχανισμού κάνουν αυτοκριτική για την παλιά πολιτική ενίσχυσης των ισλαμιστικών κινημάτων κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80, ως αντίβαρο στα παλαιστινιακά πατριωτικά κινήματα, η οποία οδήγησε στην άνδρωση της σημερινής Χαμάς και του Ισλαμικού Τζιχάντ (κάτι σαν κι αυτό που συνέβη με τους Ταλιμπάν και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν που οι ΗΠΑ ενίσχυαν κατά της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν για να τους βρουν αργότερα απέναντί τους). Θα ήταν όμως παράλογο να επιμείνουν στην περαιτέρω ενίσχυσή τους. Εκτός αν θέλουν να δημιουργήσουν νέο άλλοθι για την πολιτική τους.