Γιατί δεν πανηγυρίζουν;

Η εικόνα που ήρθε χθες από τη Βαγδάτη θύμιζε εκείνη που έβγαινε στις αρχές της δεκαετίας του '90, κατά τη διάρκεια του πρώτου Πολέμου του Κόλπου. Τότε, για το φόβο των αμερικανικών βομβών, ο Σαντάμ Χουσεΐν εμφανιζόταν στην τηλεόραση αιφνιδιαστικά, πάντα μαγνητοσκοπημένα, σε κάποιο άγνωστο μέρος και με φόντο ουδέτερο, τέτοιο που δεν επέτρεπε να αναγνωριστεί ο ακριβής τόπος-κρησφύγετο στον οποίο βρισκόταν. Χθες, ο απερχόμενος Αμερικανός ανθύπατος, Πολ Μπρέμερ, και οι επικεφαλής της προσωρινής ιρακινής κυβέρνησης εμφανίστηκαν με τον ίδιο τρόπο, για το φόβο των βομβών όσων για μια πλειάδα λόγων αντιτίθενται στην αμερικανική κατοχή και στην, με αμερικανικούς όρους στην ουσία, διαιώνισή της.Είναι βέβαιο ότι όταν έστελνε τους Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, φανταζόταν πως λίγους μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου 2004 θα ήταν ο ήρωας μιας φαντασμαγορικής τελετής παράδοσης του «απελευθερωμένου» Ιράκ, με χρώματα, σημαίες, φανφάρες και πλήθη εκστασιασμένων και ευγνωμονούντων Ιρακινών, που θα ευχαριστούσαν τις ΗΠΑ και τον ίδιο τον Μπους για την ελευθερία τους. Το διάστημα που πέρασε, όμως, έφερε ακόμα και τον Λευκό Οίκο του Τζορτζ Μπους του νεότερου σε κάποια επαφή με την πραγματικότητα. Διαπερνώντας τον κλοιό υψιπετών ιδεολογημάτων των Περλ, Γούλφοβιτς και της παρέας των νεοσυντηρητικών, με τις συνακόλουθες εμμονές του Ντόναλντ Ράμσφελντ, η πραγματικότητα ανάγκασε σε φυγή προς τα εμπρός. Ασχετα με το αν τους ονομάζει κανείς «αντίσταση» ή «τρομοκράτες», αυτοί που χρησιμοποιούν βία κατά των δυνάμεων κατοχής, των Ιρακινών που συνεργάζονται μαζί τους, αλλά και όποιου άλλου Ιρακινού βρεθεί στο δρόμο τους, υποχρέωσαν τις ΗΠΑ σε επίσπευση του προγράμματος παράδοσης στη νέα κυβέρνηση. Ενός προγράμματος που, ούτως ή άλλως, δεν περιλάμβανε πανηγυρισμούς. Διότι ποιος Ιρακινός θα πανηγυρίσει (και μάλιστα μέσα σε πλήρη έλλειψη ασφάλειας) το ότι ο Πολ Μπρέμερ φεύγει και ο Τζον Νεγκροπόντε έρχεται. Το ότι ο απερχόμενος ονομαζόταν «Αμερικανός πολιτικός διοικητής του Ιράκ» και ο άλλος θα λέγεται «Αμερικανός πρεσβευτής στο Ιράκ» δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο πανηγυρισμών, όταν όλοι ξέρουν ότι η ανεπίσημη ονομασία του πρώτου: «ανθύπατος», ισχύει εξίσου και για τον δεύτερο. Οταν η μοναδική ουσιαστική (αν και θεατρική) διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι ότι ο Νεγκροπόντε δεν φορά στρατιωτικές μπότες με το κοστούμι του, όπως έκανε ο Μπρέμερ.