Τιμονιέρης Νο3

«Μελετήστε προσεκτικά την ομιλία. Ενοποιήστε σκέψεις και δράση». Επί πολλές μέρες η «Λαϊκή Ημερησία» του Πεκίνου υποδεχόταν τους αναγνώστες της με αυτή την προτροπή. Ολες αυτές τις ημέρες ήταν γεμάτη με εκφράσεις υποστήριξης προς τα όσα είπε ο πρόεδρος Τζιάνγκ Ζεμίν κατά την 80ή επέτειο από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, την 1η Ιουλίου.Οπως επισημαίνουν πολλοί αναλυτές, τέτοιες εκστρατείες διαβεβαίωσης ότι όλα πάνε καλά εμφανίζονται συνήθως... όταν κάτι δεν πάει καλά. Και όμως, εκ πρώτης όψεως όλα δείχνουν ότι η Κίνα περνά μια καλή περίοδο, έχοντας ουσιαστικά εξασφαλίσει την είσοδό της στον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου από το 2002, παίρνοντας το χρίσμα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, βλέποντας το ΑΕΠ της να αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 7% ετησίως, βελτιώνοντας θεαματικά τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ μετά την πρόσφατη επίσκεψη του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Πάουελ στο Πεκίνο... Ακόμα και στην Ταϊβάν, πολλοί είναι εκείνοι που ζητούν περισσότερες συναλλαγές με την ηπειρωτική Κίνα.Η αποχώρησηΤα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ειδυλλιακά στο εσωτερικό, όχι με την έννοια κάποιου άμεσου προβλήματος, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά το μέλλον, όπως σαφώς οριοθετείται από το 16ο συνέδριο του κόμματος που θα γίνει στο τέλος του 2002 και την ετήσια σύνοδο του Κοινοβουλίου που θα ακολουθήσει στις αρχές του 2003.Ολα αυτά φαίνονται σχετικά μακρινά, όμως βρίσκονται πολύ κοντά αν λάβει κανείς υπόψη του τις κρίσιμες αλλαγές που συνεπάγονται, τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και σε επίπεδο πολιτικής.Ο πρόεδρος Τζιάνγκ Ζεμίν είναι έτοιμος να παραδώσει τα ηνία ως γενικός γραμματέας του κόμματος και, σύμφωνα με το σύνταγμα, είναι υποχρεωμένος να εγκαταλείψει την προεδρία το 2003. Θέλει όμως να παραμείνει στην ιστορία ως ισότιμος των Μάο Τσε Τουνγκ και Ντενγκ Χσιαοπίνγκ, ως ένας από τους μεγαλύτερους ανανεωτές του κομμουνισμού.Οι κατευθύνσεις που έδωσε με την ομιλία του της 1η Ιουλίου είναι σαφώς ριζοσπαστικές, τόσο ώστε να είναι απαραίτητη η γιγάντια εκστρατεία προπαγάνδας του τελευταίου μήνα για να «περάσουν».Ανοιγμα του ΚΚΚΟύτε λίγο ούτε πολύ, ο Τζιάνγκ προχώρησε ακόμα περισσότερο το οξύμωρο της «σοσιαλιστικής οικονομίας της αγοράς», μεταφέροντάς το στον καθαρά πολιτικό τομέα. Πρότεινε δηλαδή να γίνονται δεκτοί οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών επιχειρήσεων ως μέλη του κόμματος.Οπως λέει ο ίδιος σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιταλική εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», «αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συνδυάσουμε τις βασικές αρχές του μαρξισμού με τις πραγματικές συνθήκες στην Κίνα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Μαρξ και Ενγκελς έζησαν πριν από 150 χρόνια. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο δημοσιεύθηκε πριν από 153 χρόνια. Είναι αδύνατον να εφαρμόσουμε στη σημερινή πραγματικότητα κάθε λέξη ή φράση που γράφτηκε τότε. Ενα πράγμα για το οποίο οι Μαρξ και Ενγκελς αξίζουν για πάντα τα χειροκροτήματά μας είναι ότι.... άλλαζαν πάντα την οπτική τους γωνία και τη σκέψη τους με την εξέλιξη των ιστορικών συνθηκών».Ενα άλλο θέμα στο οποίο δέχεται επικρίσεις είναι η πολιτική του για την ένταξη της Κίνας στο Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου, κάτι που αναμένεται να επικυρωθεί κατά τη σύνοδο του ΔΟΕ που θα γίνει το Νοέμβριο στο Κατάρ. Ηδη η προεργασία έχει ολοκληρωθεί και απομένει η ρύθμιση ελάχιστων τεχνικών λεπτομερειών, όπως αυτή της αντιμετώπισης μιας αμερικανικής ασφαλιστικής εταιρείας που ήδη λειτουργεί στην Κίνα.Οι αντιδράσεις στην πολιτική του Τζιάνγκ βρήκαν έκφραση μέσα από το Ιντερνετ, το οποίο εκτός από εργαλείο των αντιφρονούντων, έγινε ξαφνικά και εργαλείο των συντηρητικών. Στους επικριτές του ο Τζιάνγκ απαντά ότι «πρέπει να είμαστε θαρραλέοι για να μπούμε στη θάλασσα. Πρέπει να κολυμπήσουμε κόντρα στο ρεύμα».Οι εβδομηντάρηδεςΟλες οι ζυμώσεις αυτές έχουν μια καταληκτική ημερομηνία, και αυτή είναι το συνέδριο του κόμματος, το 2002. Εκεί η σημερινή ηγεσία πρέπει να δώσει τη θέση της στους «νεότερους», αν και κάτι τέτοιο είναι σχετικό. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 η υπέργηρη κινεζική ηγεσία είχε δώσει επιτέλους τη θέση της στους νέους, δηλαδή στους εξηντάρηδες. Σήμερα οι εξηντάρηδες αυτοί βρίσκονται στα μέσα της 7ης δεκαετίας της ζωής τους και δείχνουν αποφασισμένοι να διεκδικήσουν την παραμονή τους στην εξουσία, όπως κάποτε οι προκάτοχοί τους.