Οι ΗΠΑ «νίκησαν»

ριν από μερικά χρόνια, αν ρωσικά (ή σοβιετικά, λίγο νωρίτερα) άρματα μάχης έμπαιναν σε μια γειτονική χώρα, ο κόσμος θα είχε συγκλονιστεί. Σήμερα ο συγκλονισμός περιορίζεται σε πέντε-έξι χώρες, πατώντας σε ειδικές τραυματικές ιστορικές εμπειρίες. Οι υπόλοιποι, όσο ενοχλημένοι κι αν είναι, πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια για να μη δουν και την άλλη πλευρά του νομίσματος και για να μη μοιράσουν την ευθύνη, έστω και παρασκηνιακώς. Κατά μία έννοια, πρόκειται για άλλη μία αμερικανική επιτυχία. Από στρατιωτικής άποψης, η ρωσική επέμβαση στη Νότια Οσετία δεν είναι από μόνη της κάτι το συγκλονιστικό, με προφανή και τη σχετική προετοιμασία. Οπως και η αρχική στρατιωτική επικράτηση των ΗΠΑ σε όλες τις συγκρούσεις που ανέλαβαν τα τελευταία χρόνια απέναντι σε στρατιωτικά απείρως υποδεέστερους αντιπάλους, είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο. Αναμενόμενη (πρέπει να) ήταν και η εκμετάλλευση του προηγούμενου που δημιούργησε η «δυτική» μεταψυχροπολεμική πρακτική, από τις κρυπτοφασίζουσες θεωρίες περί «ηθικής εξωτερικής πολιτικής» του Τόνι Μπλερ ώς την εφαρμογή τους σε «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» τύπου Κοσσυφοπεδίου. Το καινούργιο, το όχι τόσο αναμενόμενο στοιχείο, ήταν η αφομοίωση εκ μέρους μιας παραδοσιακά δυσκίνητης και συχνά «μπουνταλάδικης» ρωσικής ηγεσίας της αμερικανικής τεχνικής στον επικοινωνιακό τομέα της υπόθεσης, και μάλιστα με αρκετές βελτιώσεις. Στους τηλεοπτικούς δέκτες, οι ρωσικές φωνές (Λαβρόφ, Τσούρκιν) μιλούσαν άψογα αγγλικά, χωρίς μεταφυσικά ιδεολογήματα. Ο αντίπαλος δεν ήταν η Γεωργία αλλά ο «τρελός» Σαακασβίλι, όπως για τις ΗΠΑ αντίπαλος δεν ήταν η Σερβία ή το Ιράκ αλλά ο Μιλόσεβιτς και ο Σαντάμ. Ακόμα και το «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» του Τζορτζ Μπους, βελτιώθηκε στο «επιλέξτε ανάμεσα σε μια σταθερή και αναπτυσσόμενη σχέση με τη Ρωσία και στην υποστήριξη ενός τρελού» του Λαβρόφ. Κάτι το ανήκουστο για το παρελθόν, ανώτατος αξιωματικός του στρατού, με επίσης άψογα αγγλικά (ενδεχομένως και επιλεγμένος ώστε να μην έχει βαριά ρωσικά χαρακτηριστικά), μίλησε για τις επιχειρήσεις με τον απαραίτητο χάρτη πίσω του. Ο ρωσικός στρατός μετέφερε ακόμα και ξένους δημοσιογράφους στην περιοχή των επιχειρήσεων, πηγαίνοντας κόντρα σε μια κουλτούρα χρόνιας μυστικοπάθειας και δυσπιστίας. Στην όλη υπόθεση, οι ΗΠΑ μπορούν να βρουν κάτι για το οποίο μπορούν να επαίρονται. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι θα θελήσουν να το κάνουν.