Ισχυρό σοκ

Είναι κλασική περίπτωση ομοιοπαθητικής προσέγγισης. Το ισχυρό σοκ που αισθάνθηκε ο μέσος Αμερικανός όταν κλήθηκε να πληρώσει, για πρώτη φορά, 4 δολάρια το γαλόνι τη βενζίνη, τον οδήγησε στη συνειδητοποίηση μιας σειράς άλλων σοκ, στα οποία πρέπει να προσαρμοστεί. Βασικότερο είναι αυτό που αφορά τη διεθνή θέση των ΗΠΑ, και είναι παρόμοιο με το σοκ που περιγράφει φίλη ξεναγός Αμερικανών τουριστών, γελώντας με τις αντιδράσεις τους, όταν φτάνουν για πρώτη φορά στην Αθήνα μεταφερόμενοι με πούλμαν από το αεροδρόμιο μέσω της Αττικής Οδού. Διότι μια σειρά από μύθους που είναι στηριγμένοι στο παρελθόν και μια ειδησεογραφική τηλεοπτική δίαιτα που περιορίζεται σε εικόνες από εκεί όπου πολεμούν Αμερικανοί στρατιώτες δεν τους έχουν προετοιμάσει για αυτοκίνητα χωρίς τρύπες από σφαίρες στο παρμπρίζ, αυτοκινητόδρομους ταχείας κυκλοφορίας και όχι χωματόδρομους με φόντο φοίνικες, αερογέφυρες και σύγχρονα εμπορικά κέντρα αντί για ετοιμόρροπες παράγκες, στον υπόλοιπο κόσμο.

Ακόμα και για τους λιγότερο «προστατευμένους» από την εκτός ΗΠΑ πραγματικότητα, η συνειδητοποίηση ότι μέσα στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα οι ΗΠΑ δεν αποτελούν πλέον το απόλυτο σημείο αναφοράς και ότι δεν είναι η απολύτως ηγεμονική δύναμη παγκοσμίως, είναι δύσκολη και τραυματική.

Η κλασική ιατρική προσφέρει παρηγορητική θεραπεία σαν αυτή που προτείνει ο Φαρίντ Ζακαρία (βλέπε στη σελ. 16) με στόχο να μειώσει το σοκ. Λέει ότι δεν είναι οι ΗΠΑ αυτές που υποχωρούν, υστερούν ή αποτυγχάνουν αλλά ότι, αντιθέτως, είναι δική τους επιτυχία η ανάπτυξη των υπολοίπων έστω και αν αυτή οδηγεί σε απογαλακτισμό.

Μια τέτοια προσέγγιση δεν αρκεί για να επουλώσει τα τραύματα στο συλλογικό συναίσθημα, αφήνοντας περιθώρια για εναλλακτικές θεραπείες. Και σε μία απ' αυτές, ένα σοκ αντιμετωπίζεται με ένα άλλο σοκ: Την προοπτική ενός μαύρου στην προεδρία των ΗΠΑ.