Οι δύο «πυλώνες»

Οι επιζήσαντες του κυκλώνα στη Βιρμανία σίγουρα δεν έχουν περιθώριο ή διάθεση να το σκεφτούν, αλλά η έλλειψη έγκαιρης και επαρκούς αρωγής, που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ασκήσεις «υψηλής πολιτικής» που ξεπερνούν κατά πολύ την ίδια τη χώρα τους. Η χούντα, που εμποδίζει ή και εκτρέπει την ομαλή ροή της διεθνούς βοήθειας προς τους πληγέντες, παραμένει στην εξουσία χάρη στη στήριξη δύο χωρών που επιδίδονται σε ανταγωνισμό για την κυριαρχία στην Ασία. Είναι οι ίδιες χώρες που αποφεύγουν σήμερα να την πιέσουν επαρκώς ώστε να αλλάξει στάση: η Ινδία και η Κίνα. «Τόσο εμείς όσο και οι Κινέζοι θεωρούμε ότι το μέλλον μάς ανήκει. Δεν μπορεί να έχουμε δίκιο και οι δύο» λέει ανώτερος Ινδός αξιωματούχος. Μέχρι να αποδειχτεί ποιος έχει δίκιο, κάθε μία από τις δύο χώρες δεν τολμά να ασκήσει πιέσεις που μπορεί να μειώσουν την επιρροή της σε κάποια περιοχή, φοβούμενη ότι το κενό θα καλυφθεί αμέσως από την άλλη. Στην περίπτωση της Βιρμανίας ο τρίτος μεγάλος παίκτης στην ασιατική ισορροπία δυνάμεων, η Ιαπωνία, δεν έχει ιδιαίτερη ανάμιξη, τουλάχιστον όχι στον βαθμό των δύο άλλων. Ο τέταρτος, οι ΗΠΑ, αναζητώντας τον δικό του ρόλο σε ένα σκηνικό που θυμίζει την ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων κατά τον 19ο αιώνα, διοχετεύει τις πιέσεις μέσω των τοπικών παικτών, ζητώντας από «τους γείτονες» της Βιρμανίας να πιέσουν το καθεστώς που στηρίζεται στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Το κόστος για το «παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος» στην Ασία καταβάλλουν, βεβαίως, οι πλέον αδύναμοι, επιβεβαιώνοντας την παροιμία: «Οταν στο βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια, τσαλαπατάνε τα βατράχια».